چرا بیمه زندگی دغدغه مردم نیست؟ - بابا آب داد

به گزارش بابا آب داد، نخستین دغدغه مردم در شرایط فعلی تهیه نان شب و برطرف نیازهای فیزیولوژیکی است نه تهیه بیمه های عمر و تامین آرامش روزهای آینده. با توجه به شرایط بحرانی صندوق های بازنشستگی، بیمه زندگی می تواند مکمل خوبی برای تقویت احساس امنیت و آرامش خیال به ویژه در دوران بازنشستگی برای شهروندان به شمار آید...

به گزارش خبرگزاری بابا آب داد به نقل از اخبار پولی مالی؛ نخستین دغدغه مردم در شرایط فعلی تهیه نان شب و برطرف نیازهای فیزیولوژیکی است نه تهیه بیمه های عمر و تامین آرامش روزهای آینده. با توجه به شرایط بحرانی صندوق های بازنشستگی، بیمه زندگی می تواند مکمل خوبی برای تقویت احساس امنیت و آرامش خیال به ویژه در دوران بازنشستگی برای شهروندان به شمار آید؛ اما چرا از این امکان در کشور کمتر استقبال می شود؟ محمدحسین یوسفی، سرپرست بیمه های زندگی شرکت بیمه تعاون در مصاحبه اختصاصی با ما به این پرسش و پاسخ گفته و به نکات جالبی اشاره نموده است.

اجازه بدهید مستقیم به سراغ اصل موضوع برویم، به نظر شما بزرگترین موانع در مقابل رشد بیمه های زندگی در کشور شامل چه مواردی می شود؟

موانعی را که برای بیمه های عمر می توانیم در نظر بگیریم به چندین طبقه می توان تقسیم کرد. یکی موانع مالی و اجتماعی و سیاسی و موانع اعتقادی هست. این ها را اگر بخواهیم هرکدام باز کنیم داخل هر کدام موانعی برای عدم گسترش بیمه های زندگی وجود دارد. ولی در نهایت بزرگترین مانعی که در جامعه دیده می شود مانع مالی است. به صورت طبیعی کشورهای دنیا سوم با ماهیت این بیمه نامه مشکل دارند. این مختص کشور ما نیست اما نکته اینجا است که ما حتی از کشورهای هم سطح خودمان هم در این زمینه عقب تر هستیم. همواره در صحبت ها گفته می شود که مردم هندوستان بعضی نان شب ندارند ولی بیمه عمر را برای خودشان خریداری می نمایند. مردم ژاپن و کشورهای اروپایی چندین بیمه عمرا دارند که وارد ان نمی شوم. این قضیه نشان می دهد که مقداری قضیه تقصیر ما هم هست. به هر حال به نظر من بزرگترین عامل، عامل اقتصاداست و در قسمت دوم عامل اجتماعی و فرهنگ سازی.

شرح بیشتری در این باره بدهید.

بیمه در طبقه بندی نیازات در نظریه ها (مازلو) جزو طبقه بندی سوم است. نیاز روزمره ما نیازهای فیزیولوژیکی ما است و بعد احترام و بعد موارد دیگر. موضوعی که هست، باتوجه به شرایط مالی، مردم شاید این یک اهرمی برای رشد و یا برعکس تلقی نمایند. یعنی این قضیه گرانی و شرایط مالی شبیه یک تیغ دو لبه است که عامل مثبت و منفی خواهد بود. ولی اگر از دید یک فرد معمولی و یک فرد که در جامعه زندگی می نماید نگاه کنید، اولین دغدغه او نان شب است. این درجه بندی را اگر کنار بگذارم، قشر متوسط به بالا اولویت بیمه دارند و مطمئنا جامعه هدف بسیاری از شرکت های بیمه همین افراد هستند و با طراحی های بیمه ای که دارند می خواهند به این مردم خدمت نمایند.

چه راهکاری برای رشد بیمه های عمر در کشور پیشنهاد می کنید؟

راهکارهای زیادی وجود دارد. بهترین کار این است که شهروندان ما از کودکی با بیمه های عمر آشنا شوند. همواره هم گفته شده که این درس بیمه و الفبای بیمه و حقوقی که بیمه شده و بیمه گذار و بیمه گر نسبت به هم دارند باید در مدارس تدریس شود. مثلا در کشور ترکیه بچه ها تا کلاس پنجم که درس می خوانند، حق و حقوقی که در جامعه دارند به آن ها درس داده می شود. یعنی اگر در جامعه فردی به من چیزی گفت نسبت به او چه حقی دارم و خانواده چه حق و حقوقی نسبت به کودک دارد و جامعه چه حقوقی دارد. این ها کاملا تعریف شده است. متاسفانه در کشور ما این موضوع وجود ندارد و حق و حقوق خود را کامل نمی دانیم و نمی دانیم اگر حق ما داده نشد از چه مرجعی باید این را طلب کنیم. به همین خاطر اگر بخواهیم زیربنایی نگاه کنیم این فرهنگ سازی از مدارس می بایست انجام می شد. کارهایی اجرا شده مانند زنگ بیمه ولی تاثیر آنچنان که باید نداشته است. این به عنوان یک درس و واحد درسی در کشور و مدارس کشور باشد که بیمه چه خدماتی می خواهد برای مردم انجام دهد و در نهایت این به جامعه و اقتصاد کشور بر می شود. اگر اتفاقی برای فردی بیافتد این اتفاق برای خود شخص نیست .برای خانواده و همسایه اش هم هست و در راس آن به کل جامعه می رسد. اگر بخواهیم این اتفاقات را تعدیل و کنترل کنیم مطمئنا کنترل این بلایا و و اتفاقات آسان خواهد شد که برای هر خانواده ای ممکن است بیافتد.

اما موضوع بعدی که باید چه کاری برای بهبود این شرایط انجام دهیم، باید لزوم استفاده از بیمه های عمر را به صورت فرهنگ درآوریم و این کار را با تکرار در تلویزیون، بیلبوردها، روزنامه ها شبکه های اجتماعی نهادینه کنیم. باید به مردم بگوییم که این بیمه برای شما و زندگی شما است. به صحبت های قبلی بر می گردم که هندوستان با وجود اینکه مردم فقیر زیاد دارد ولی درصد بیمه نامه های عمرشان بسیار بیشتر از کشور ما است. این نشان از رشد فرهنگ در این حوزه است که این ها فهمیده اند که باید بیمه شوند.