کابینه معرفی شده، با شعار وفاق ملی رئیسی منطبق نیست - بابا آب داد

به گزارش بابا آب داد، اعتماد نوشت: تاکید رییس جمهور بر اینکه دولت سیزدهم، دولت وفاق ملی خواهد بود و همچنین برخی اقدامات اولیه وی مبنی بر نظرخواهی از طیف های مختلف و احزاب سیاسی، تا حدودی توانسته نگاه به شخص رییسی را از سوی جریانات منتقد، تلطیف کند و امید به بهره مندی از خردجمعی در اداره کشور را افزایش دهد.

اما به نظر می رسد که تشکیل دولت وفاق ملی با توجه به طیف های حامی رییس جمهور که حضور پررنگ و موثری در کنار وی دارند به راحتی محقق نخواهد شد.

تشکیل چنین دولتی در کشور، نیازمند کاهش اختلافات عمیق سیاسی و مبارزه جدی با بی عدالتی هایی است که در وجوه مختلف اداره کشور و در حوزه های مختلف سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و... رسوخ کرده است. افزایش اعتماد عمومی و جلب نظر نخبگانی با سلایق مختلف که هر کدام حاملان مطالبات بخشی از جامعه هستند، نیازمند جامع نگری و تلاش جدی برای مواجهه صادقانه با نظرات منتقدان و حتی مخالفان، بدون خودی و غیرخودی دانستن آنهاست.

ابتدایی ترین اقدام برای تشکیل دولت وفاق ملی یا کابینه ای که توان ایجاد همدلی و جلب همکاری همه طیف های سیاسی را داشته باشد، انتخاب و انتصاب افرادی است که بتوانند به دور از تعصبات جناحی و مبتنی بر منافع ملی و حقوق عمومی، انجام وظیفه کنند و این امر هم مستلزم آن است که در گام اول، در تعریف منافع ملی، به معنای واقعی، خواست و نفع همه مردم ایران در نظر گرفته شود و مطالبات یک طیف خاص و بخش محدودی از جامعه، به نام منافع ملی بر سر در هیات دولت و قوه مجریه حک نشود.

در این راستا، چالش های پیش روی رییسی از جایی شروع می شود که بدانیم برخی حامیان پرنفوذ وی، از اسفند 98 تا به امروز تلاش چشمگیری داشته اند که تفسیر های خاصی را از برخی عبارات مانند انقلابی، جهادی یا ما می توانیم به جامعه القا کنند و از ماه های قبل از تشکیل دولت سیزدهم هم، دولت آینده را با همین تعابیر و البته با معنا و مفهومی که خود علاقه مند هستند، می خوانند.

تعابیری نظیر دولت انقلابی، جهادی و ما می توانیم اگر به معنای واقعی آن مدنظر باشد نه تنها نگران کننده نیست، بلکه امیدوارکننده و موجب خرسندی عموم مردم و جریانات سیاسی و فکری خواهد بود، چراکه در چنین دولتی، شایسته سالاری و انتخاب بهترین ها برای نیل به توسعه کشور و تلاش مجدانه برای حل مسائل عموم مردم، بدون تعصبات افراط گرایانه و همچون ابتدای انقلاب با حضور همه نخبگان کشور صورت می گیرد و علایق شخصی، جناحی و باندی، در انتخاب شایستگان و ترسیم بهترین راه حل برای اداره کشور تاثیری ندارد.

اما واقعیت این است که تعابیر یاد شده در فرهنگ و اندیشه سیاسی برخی اطرافیان و حامیان رییس جمهور، معنا و مفهومی کاملا متفاوت داشته و هیچ گونه سنخیتی با چارچوب های پذیرفته شده برای تشکیل دولت وفاق ملی که بتواند یک همدلی عمومی برای عبور از بحران کنونی ایجاد کند، ندارد.

اتفاقا خط کشی ها و معیار های این جریان خاص، دایره کسانی که می توانند به کشور خدمت صادقانه داشته باشند را بسیار محدودتر از ادوار گذشته کرده و خواهد کرد. برخلاف آنچه رییس جمهور در نظرخواهی از احزاب و جریانات سیاسی مختلف و در ابتدای انتخاب خود نشان داده و خواهان پیشنهادات اصلاح طلبان و اعتدالیون شده است، برخی حامیان پرقدرت وی در مجلس و برخی نهادها، نگاهی کاملا متفاوت نسبت به غیرخودی ها (به زعم خودشان) دارند و این اولین چالش جدی رییسی در تشکیل دولتی است که قرار است وفاق ملی را در کشور رقم بزند.

در مسلک و اندیشه این جریان فکری، اصلاح طلبان، اعتدالیون و هر جریان دیگری حتی نباید در نزدیکی مرز های دولت انقلابی سیزدهم رویت شوند تا چه رسد به آنکه در تصمیم سازی ها و اداره کشور مورد مشورت قرار گیرند و چه بسا در ساختار قدرت حضور داشته باشند. از نگاه اینان، بسیاری از اصولگرایان هم، دیگر شایستگی حضور در دایره قدرت و تصمیم سازی را ندارند و به هر بهانه ای باید از قطار اداره کشور پیاده شوند.

در این شرایط، بهتر است که آقای رییسی در همین ابتدای امر، مواضع خود را در خصوص تفسیری که از دولت وفاق ملی در نظر دارد، به صورت شفاف با مردم، جریانات سیاسی و به خصوص با حامیان خود در میان گذارد تا برای همگان روشن شود که آیا وفاق ملی هم مانند بسیاری از مسائل دیگر در یک محدوده خاص و با حضور تنها بخشی از جامعه محقق می شود یا قرار است به معنای واقعی کلمه، شاهد یک همدلی و همکاری جامع و با بهره مندی از نظرات، مطالبات و حضور همه مردم، احزاب و جریانات فکری با سلایق مختلف در اداره بهتر کشور باشیم.

یکی از مهم ترین معیار ها برای سنجش و درک بهتر از دولت وفاق ملی مورد نظر رییس جمهور کشورمان، کابینه ای است که به مجلس معرفی شده است. کابینه ای که حداقل در ظاهر امر و با توجه به سوابق وزرا، نشانی از حضور سلایق مختلف سیاسی در دولتی که خواهان همکاری و همدلی همگان در اداره کشور است به چشم نمی خورد.

با این تفاسیر، تنها امید باقیمانده این است که منتظر بمانیم و به دور از قضاوت زود هنگام، عملکرد رییس دولت و کابینه را بدون توجه به تعلقات جناحی آنان بررسی کنیم. چه بسا تاکید رییس جمهور بر وفاق ملی، بتواند بر منافع جناحی حامیان وی تفوق یابد، ضمن اینکه معرفی مدیران ارشد دولت در روز های آینده هم، تصویر روشن تری از مفهوم دولت وفاق ملی مورد نظر رییسی در برابر دیدگان همگان قرار خواهد داد.